Een goeie 3 maanden na het Company avontuur in het Walonische Dinant staan de Baldrick Brothers op het affiche. Althans, het postertje wat vriend Michel in eigen huisstijl heeft geknutseld en welke door caféhouder Jean-Marc, na 3 bevestigingen voor het optreden, met een duimpje als 4de bevestiging heeft gereplied.
De paarse kroko’s waren niet van de lucht, want ook het Sax-hotel (om roddels te voorkomen niet vertalen in het Engels a.j.b.) werd door Jaap uitgebreid aan Koen en ons bevestig voordat het gebruik van de kroegzolder als slaapzaal werd afgebeld. Niets aan het toeval over gelaten, dus. Uhu! Geen zolder dus, waar we eerst ons intrek zouden doen, maar op aandringen van onze rusteloze zanger werd het geplande luchtbed verruild voor een hotelbed.
Die middag gaan Jaap en Ronald per lease Peugeot op weg en om 2 uur staan Andre en ik bij Koen voor het klinket. Via de oefenruimte volgt de reis over Antwerpen/Brussel richting Ardennen. Amper, via een slinkse slingerroute, de beruchte ring van den Anvers af, hangt de Raas-thuisdienst aan de lijn. The 90 D6bels heeft een dubbele booking. Of wij naar de zaterdag zouden willen schuiven. Nou, niet dus. En na wat vica versa app’s lijkt de locale band naar de zaterdag te zijn verkast. Fijn.
We zijn al bijna op bestemming wanneer de grauwe lucht open trekt en de zon door komt. Bijna gelijktijdig met de foto van Jaap en Ronald via Whatsapp, genomen op het terras met een glas bier. Aan de kouwelijke blik van onze zingert te zien gaan die het niet lang op het terras volhouden.
Na het laatste bochtenwerk stuurt Koen de bus parallel aan de Maas langs ons hotel op 400 meter loopafstand van ons café waar onze vroege broers inmiddels binnen bij de kachel aan een nieuwe pot bier zitten.
De plaatselijke hondenvereniging heeft blijkbaar hier ook zijn intreden gedaan en het locale tandelozen zwerfgekkie schuift al Frans tetterend haar rollator en gevulde plastic zakken het deurgat door over de drempel de opgeklaarde buitenlucht in. Laat het avontuur beginnen!
We zijn ruim op tijd, dus alles uitladen, hotelletje inchecken en opzoek naar een adres waar ze goeie steaks verkopen. Live’s a bitch en wij hangen de slingers wel op. Of iets dergelijks.
De tweede hondenbezitster heeft met haar 2 viervoeters plaats genomen op de rand van het podium en in de ruimte die nog rest haar glas wijn demonstratief neergezet. Het is dan ook millimeterwerk om ons instrumentarium langs het kreng en haar dierbaren te manoeuvreren. Dat bevestigd mijn voorliefde voor honden en hun hondenbezitters kwadratisch. Zo aan het volk aan de tafeltjes achterin te zien zijn er ook wat fans uit de klaphekkeweg ons nagereisd. Helaas spreekt de local hier alleen Frans. Zo ook het blonde blondje van achter de bar die mij via Google Translate op haar mobiel duidelijk maakt dat er ook nog een 2de band komt die avond. Eén van onze Klaphekkewegfans weet me in zijn beste Frans te vertellen dat het een band is met 3, hooguit 4 personen. Oké, die kunnen dan vast vóór ons op het podium staan en hun drummer kan eventueel de kit van Ronald gebruiken. Dat zou op te lossen moeten zijn. Ons sportief en Franssprekend boegbeeld is, om de lange afstand te overbruggen, in de tussentijd per auto de hotelkamers gaan inspecteren. We zijn al een heel hoofdstuk verder wanneer Jaap terug komt en voor zichzelf heeft besloten om de aparte kamer met keuken voor hemzelf en zijn slaapprobleem te nemen en wij mogen de twee andere gecombineerde kamers met 2 eenpersoons en 1 tweepersoons bedden verdelen.
Wanneer druppelsgewijs de bandleden van het locale bandje D-XIT arriveren wordt het er allemaal niet veel duidelijker op. De band blijkt met z’n zessen te zijn en heeft een drummer met een elektronische kit. Barkeeper Christof heeft ons al laten weten dat we tot 00:00 mogen spelen en dus hebben we beiden 1,5 uur. We zijn inmiddels een rij stressmomenten (met name van de leden van de andere band) verder wanneer eindelijk de drummert er is. Over het gebruik van Ronald zijn kit valt niet te onderhandelen. Voor Ronald en mij is nu echt de lol er af en wat ons betreft gaat alles de bus weer in. Of, we draaien de sets om. Wij eerst en dan D-XIT tot middernacht. De tijd is vooruit geschoten en wanneer we in een vloek en zucht onze sound check doen houden we nog exact drie kwartier over voor onze geplande steak. Hmmm. Wat dacht je van een frietje bij de eerste beste frituur. Jaap was er 1 tegen gekomen tussen het hotel en hier. Maar waar! Niet links. Niet rechts! Via de radar van Andre struinen we de stad door tot we wanhopig de buurtsuper in schieten voor zakken chips, chocola en DE redding van onze hongerig magen; bierworstjes! Cowboy Michel en zijn Flo komen net aan wanneer we onze maaltijd op het terras met een Brugse Zotte wegspoelen! 20:30: Showtime.
Direct vanaf het instrumentale Powershake gaat het bij ons los en blijkbaar zijn we er op gebrand om ons hier in 1,5 uur aaneengesloten te moeten bewijzen. We staan als bezetenen onafgebroken te stuiteren en te vlammen. Eén van onze eerste nummers krijgt Ronald Betty Boo met tafel en al in zijn nek, maar weet zich er aardig uit te redden. Het café is bescheiden druk en de 6-koppige band op de banken recht tegenover het podium is ons belangrijkste publiek. Maar gelukkig is onze hondenbezitter met Duitse herder van vorige keer ook weer van de partij. (Zou Dinant Frans zijn voor “Dien ‘ond”?) Na elk nummer volgt een dankbaar respons. Zo ook van de 2 gedateerde dames bij de deur waar het enthousiasme van af spat. Maar wanneer onze Jacques Baldwin het Franse Poupé inzet krijgen we een luid respons vanuit het hele café.
Aan het eind van de set staan er zowaar mensen, inclusief de dames bij de deur, voor ons te dansen met wel een opvallende explosieve rol voor een blonde dame in groen truitje. Die zagen we even niet aankomen. Man, wat een feestje. Ook Senorita doet het hier prima. Zonde dat we onze tijd moeten delen met een andere band. Maar het werd wel even tijd voor een pauze. Na Jesus doen we nog 2 zugaben en dan snel alles, behalve onze PA, het podium af. Zo, kom daar nog maar eens overheen.
Het podium is aan D-XIT en ze nemen de tijd. Pas om 23:00 beginnen ze met hun set. De blondine in het groen blijkt de zangeres en violiste en tilt het coverbandje naar een hoger niveau. Beetje sneu voor de andere zangeres, maar ach. De band is, ondanks de elektronische kerstboom van de drummer en de rug van de bassist (hoe zou hij er van voor uit zien?), goed (oké, vind ik) voor een coverbandje, met verrassende covers. Van een eindtijd blijkt in eens geen sprake meer en dik na één stopt de band pas.
Wij vermaken ons hier prima met een biertje en met de locals die wel een woordje Engels kunnen. Zo ook met een Duits stel uit Brussel die hier vakantie houden en die we tijdens het spelen naar binnen hebben gewenkt. Goeie zet want mogelijk staan we dit jaar nog op een feestje in Hamburg.
Het is een goeie sfeer in de 90 D6bels en wanneer de vloer wordt aangeveegd gaan wij met onze wankele gids op Hotel aan.
Miss Polly (Carly for the insiders) had thuis beloofd een uur voor vertrek aan het water te gaan. Op de parking rijdt ze ons al zwaaiend voorbij. Dus zo doen ze dat hier wanneer je met drank op achter stuur stapt. Nou, zelfs dat laatste uur op water was niet gelukt. Laat ik het zelf in zo’n geval maar op een hele avond water houden. Michel en Flo (ook geen kraanwater gedronken) zijn inmiddels thuis en met een hoop smilies en een dikke duim krijgen we de complimenten. “The Baldwin Brothers were great!.”
Intussen vervolgen we via wat omwegen onze weg naar ons hotel waar ik als een blok naast onze basman in slaap val. Mijn kompaan schijnt tussenin van een skivakantie te hebben gedroomd. Ik betwijfel de waarheid, maar hij heeft in ieder geval tijdens zijn vertrek wel mijn adapter meegepikt. We zijn al een tijdje slap aan het ouwehoeren wanneer ook de prins op de erwt met een frisse blik en een kop koffie uit de minibar van zijn eigen suite, onze kamer binnen schuifelt. Mooi, tijd voor ontbijt. Via Adolf Sax, die ons buiten op de bank opwacht, langs de frituur die we gister niet konden vinden, naar ons omelette du fromage met stokbrood en sterke koffie in het broodjes tentje verderop. En dan naar huis! Ondanks de volledige gage heeft ons uitstapje meer gekost dan opgebracht. Who cares. Wat een avonduur!